Mahirap pag-usapan ang paksang “tagumpay”–malibang marami kang pera, malaki ang bahay, malawak ang lupa, may mga sasakyan, at mahal ang mga kagamitan. Aminado tayong kadikit ng salitang “tagumpay” ang anumang materyal na bagay na pag-aari natin, at kung gaano kaganda, kahusay, at karami ito–mas maganda, mas mahusay, mas marami–mas matagumpay!

Walang duda, ang naturan ang pinakakatanggap-tanggap na kahulugan ng tagumpay para sa lahat. Kung kaya nagkukumahog tayong maghanapbuhay at mapalaki ang kita. Katumbas ng pagtaas ng sahod ang kakayahang makapagpatayo ng maganda at malaking bahay, makabili ng magarang kotse, motorsiklo, bisikleta, at siyempre, ng mamahalin at sikat na mga brand ng cellphone, bag, sapatos, pati tsinelas, at mga gamit sa kusina. Sa madaling salita, kung ano’ng kaya mong bilhin–iyon ka.

Hindi na natin maiiwasan kailanman ang iisang kahulugang ito ng tagumpay, at habampanahong magiging mitsa ito ng malalim nating kalungkutan (depresyon). Hindi mapasisinungalingan ninumang iyan na nga ang ultimong depinisyon ng tagumpay at siyang bukal ng “ligaya” ng mga taong nag-aangkin nito. Gayunman, dahil nababanggit ang salitang  “ligaya,” masasabi kong ang kaligayahan ay isang di-karaniwang kalakal na kaya lamang bilhin ng taong may kasiyahan.

Ang “tagumpay” at “ligaya” ay dalawang kalagayan o estadong maaaring magtambal o maghiwalay batay sa ating kasiyahan (pagkakontento) o kawalan nito. Karaniwang hindi batid ng tao kung labis na o kulang pa ang kanyang ginagawa kaugnay ng kanyang mga pangangailangan. Kagaya rin ito ng pagkain. Maaari nating sanayin ang sarili na kumain nang kaunti ngunit kapag tayo’y napatakaw, nalalampasan natin ang punto ng kabusugan. Kakain tayo nang kakain hangga’t kaya pa ng ating tiyan.

Parang mina ng ginto o langis. Miminahin ko ito nang miminahin hangga’t may nahuhukay pa ako. Parang pagtratrabaho sa ibang bansa. “Hangga’t kaya ko pa”–ang karaniwan nating naririnig mula sa ating mga kababayan. Gayunma’y batid natin ang mga bagay na ating isinasakripisyo upang makamit ang isang hangarin (goal) tulad ng pag-asenso o pagyaman. Subalit ang nasa harapan pala natin ay isang malawak na karagatan ng paghahangad. Hindi natin batid ang hangganan hangga’t may ibayo tayong natatanaw. May ilang mapalad na napanatili ang agwat ng tagumpay at ligaya sa isang dipa. Ngunit para sa marami, huli na nang mamalayan ang nalustay na panahon at nawalang ugnayan–malalaking puhunan para sa ipinundar na yamang materyal na hindi talaga gagarantiya sa kaligayahan.

(nagpapatuloy)